Dzięki temu osoby chore na stwardnienie rozsiane mogą przez długi okres czasu pozostawać w miarę dobrym zdrowiu.
Z uwagi na bogatą symptomatologię stwardnienia rozsianego brak jest swoistego testu, badania laboratoryjnego czy neuroobrazowego, które mogłoby pozwolić na jednoznaczne postawienie diagnozy.
Jednocześnie wraz z postępem w leczeniu modyfikującym przebieg choroby konieczne stało się sprecyzowanie schematów diagnostycznych pozwalających na wczesne postawienie diagnozy i wdrożenie stosownej terapii. Pierwsze przyjęte kryteria opublikowano w 1965 roku na podstawie prac Panel on the Evaluation of Experimental Trials of therapy in Multiple Sclerosis pod kierunkiem George'a A.
Schumachera. Zawarta w nich konieczność udowodnienia rozsiania objawów choroby w czasie i przestrzeni oraz zastrzeżenie wykluczenia innych możliwych i lepiej tłumaczących objawy przyczyn choroby, stanowią podstawę kolejnych zaleceń diagnostycznych i obowiązują do dziś. Opublikowane w 1983 roku kryteria Posera opierały się przede wszystkim na analizie przebiegu występowania kolejnych rzutów. Najważniejszym badaniem dodatkowym było badanie płynu mózgowo-rdzeniowego.Na tej podstawie pacjentów można było zakwalifikować do jednej z pięciu grup: Klinicznie pewne SM (wystąpienie dwóch rzutów choroby z objawami z dwóch ognisk) Wsparte badaniami laboratoryjnymi pewne SM Klinicznie prawdopodobne SM Poparte laboratoryjnie prawdopodobne SM Nie SM Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kryteria_McDonalda
Jedną z form takiej pomocy jest oczywiście pomoc lekarska świadczona przez neurologów i lekarzy pokrewnych specjalności.
Osoby chore na stwardnienie rozsiane mogą liczyć także na pomoc psychologiczną.Jest ona dla nich bardzo ważna, ponieważ żyją one ze świadomością posiadania nieuleczalnej choroby, a poza tym do objawów stwardnienia rozsianego może należeć powracająca depresja czy obniżony nastrój.